Jay Thomas (51) uit Seattle is een multi- instrumentalist, hoewel zijn hoofd instrument de trompet is, bespeelt hij ook de flugelhorn, tenorsax, altsax, sopraansax en div. fluiten. Zijn naam mag dan niet zo bekend zijn, maar dat heeft alles te maken dat hij geen onderdeel uitmaakt van de jazzscene in NewYork, Chicago of Los Angeles, hij is aanwezig op zo’n 60 cd’s waarvan velen onder eigen naam. Zijn muziek is eclectisch, een weergave van alle muzikale situaties in zijn leven, het kan worden omschreven als lyrisch zonder de blues uit het oog te verliezen. Jay voelde zich altijd al aangetrokken tot het repertoire van de grote ballad spelers in de jazz zoals Dexter, Miles, Trane, Turrentine en Clifford Brown. In langzame nummers komen het geluid en de aanpak op de eerste plaats, ballads zijn uitdagend en intens.

Sommige van de meest intense momenten in de jazz werden gemaakt door Gil Evans in zijn samenwerking met Miles Davis. Dat bracht mij op het idee om met een arrangeur te gaan werken, aldus Jay in de hoestekst. Dat leidde tot een samenwerking met Oliver Groenwald , een Duitse trompettist en arrangeur die in 2013 in de Pacific Northwest kwam wonen. Hij heeft gedurende de laatste 25 jaar veel bands geleid in Europa en veel gearrangeerd, Jay speelt al 5 jaar met het Groenwald Newnet. Het is een kleine bigband betaande uit 9 muzikanten, de ritmesectie komt uit The Cantaloupes, een band van Thomas, John Hansen(pno), Michael Glynn(bs) en Adam Kessler(drs). De overige bezetting bestaat uit Jay Thomas (tpt, flugelhorn, as, ts. Ss), Oliver Groenwald (tpt, flugelhorn), Brad Allison(leadtpt., flugelhorn), Dan Marcus(tbn, flugabone), Travis Ranney (as, flt,clt), Pete Gallo(ts,flt) en Greg Sinibaldi (bar., bsclt).

Twee composities zijn van de hand van Oliver Groenewald, het titelnummer “I always knew”en “Mrs. Goodnight”. De overige ballads zijn : “Yama” (Lee Morgan), “Ernie’s Tune”(Dexter Gordon), “Deep Passion (Lucky Thompson), “Ballad for the very tired and very sad lotus eaters”(Billy Strayhorn), “Born to be blue”(Met Torme), “Bue Serge”(Duke Ellington), “October ballad”(Chick Corea), “Soultrane”(Tadd Dameron),”You don’t know what love is”(Gene Paul) en als laatste het overbekende “Stardust” (Hoagy Carmichael). De arrangementen van Groenewald geven de solisten alle ruimte om te excelleren en dat gebeurt ook en met verve, waarbij het verbazingwekkend is om te horen hoe Thomas zich thuis voelt op al zijn 5 (!) instrumenten. Er is eenmaal gerepeteerd nadat de arrangementen waren gemaakt en daarna was het rechtstreeks de studio in , één ruimte, geen afscheidingen tussen de instrumenten, geen koptelefoons, geen overdubs, gewoon in één keer opgenomen, old school ! Het resultaat is een album dat heerlijk is om naar te luisteren zowel de onbekende titels als de overbekende worden met een frisheid en elegantie gespeeld dat ze klinken als nieuw.

Jan van Leersum.